برادرانه

من و همسر اینجا یعنی تهران غریب هستیم منظورم از غریب بودن اینه که قوم و خویش درجه یک مثل پدر و مادر و خواهر وبرادر نداریم وگرنه که هر دومون اینجا هم خاله داریم هم دایی ....من از مشهد اومدم و همسر جان هم از یک شهر به قول خودشون مهم که بین دوتا دهکده ی کوچک به اسم اصفهان و شیراز قرار گرفته اومده  اینم البته یک قسمتی از کل کل بین من و همسر است وقتی اینجوری می گه منم مجبور می شم بگم منظورت همون شهر کوچولویی است که همیشه زیر پونز نقشه قایم می شه

این قریب بودن هم حسن داشته هم عیب ... خوب عیبش که مشخصه اما حسنش در اینه که دیگه جایی برای قهر کردن وجود نداشته که موقع کدورت قهر کنی و بذاری بری  پس مجبور می شی که زودی اشتی کنی چون حوصله ات هم سر می ره غیر از همسر کس دیگه ای رو هم نداری که باهاش حرف بزنی ومسلما این موضوع دو طرفه است مجبور می شی مشکلاتت رو دوتایی باهم حل کنی اخه نمی خوای مادرت رو از راه دور نگران کنی وهمه ی این ها باعث می شه به هم بیشتر نزدیک بشیم

اما این وسط اگه داداش کوچیکت اینجا توی تهران دانشگاه قبول بشه وبیاد کلی ذوق می کنی هر چند بره خوابگاه اما اخر هفته ها میاد بهت سر می زنه و اگر یک سال بعدش داداش بزرگه هم برای ادامه تحصیل در مقطع فوق لیسانس بیاد تهران دیگه ذوق مرگ می شی ...اما خوب همه ی این ها همیشگی که نیست داداش بزرگه بازم تصمیم می گیره ادامه تحصیل بده اما این بار یک جای خیلی دور ... اون ور ابها... ولی خوب به جاش کوچیکه برای مقطع فوق لیسانس بازم می مونه تهران با این تفاوت که به جای خوابگاه میاد خونه ی خواهرش و چه( ...)کیفی می شه خواهرش .......می دونین بعد از دوسال زندگی باهم دیگه حسابی بهش عادت کردم مخصوصا این که وقتی من خونه ی پدری رو ترک کردم و یکی از دانشگاه های تهران قبول شدم اون فقط ۱۲ سالش بود ......این داداش کوچیکه امروز صبح رفت اراک برای سربازی ... دلم براش تنگ می شه حتی برای کل کل هاش با سپهر ... من خواهری ندارم اما این کوچیکه پایه ی خیلی خوبی بود برای درد ودل کردن های خواهرانه و این رو در این دو سال کشف کرده بودم .... چقدر حیف که تموم شد دوباره امروز احساس غریبی می کنم

پ.ن: سپهر جان بعد از دیدن داییش در هیبت سربازی با اون کله کچل فرمودن که هیچ وقت دلش نمی خواد بره سربازی و برای همین فرار می کنه می ره پیش دایی بزرگش ...ما یک سرباز فراری توی خونه داریم

پ.ن:دیروز ستایش به عروسکش می گفت من تو رو هیچ وقت بیز(امپول) نمی زنم اخه عقت (استفراغ) می گیره

قوم همسر

مادر شوهر جانمان به همراه برادر شوهر کوچیکه و خواهر شوهر بزرگه و همسرشان برای درمان پادرد و ایضا شرکت در عروسی برادر زاده شان اومدن خونمون

ما به خاطر ستایش در جمع های شلوغ شرکت نمی کنیم چون اگر یک نفر بیمار باشه یا حتی فکر کنه که داره بیمار میشه! به علت پایین بودن ایمنی بدن ستایش (همه ی کسانی که شیمی درمانی می شن همینطورن) فورن مریض می شه اونم بدجور ... خلاصه که ما در مراسم عروسی شرکت نکردیم ... از اون طرف هم یکی از دایی های همسر که از بلاد کفر همون استکبار جهانیه بزرگ  اومدن مایل بودن همسر جان و در کنارش من و بچه ها رو ملاقات کنن  .... قرار شد یک شب شام بیان خونمون ما به همسر عزیزمان گفتیم خوب سرشماری کنن وبه من اعلام کنن چند نفر مهمون داریم همسر جان هم فرمودن دایی جان به همراه مادربزرگشون حالا شایدم اون یکی دایی با خانوادش اومدن بنده هم برای ۱۰ نفر تدارک غذا دیدم اونوقت شب که شد دیدم ای وای من .... ۱۰ نفر دیگه هم هستن باعجله همسر عزیزتر از جانمون (مدیونین فکر کنین این عزیز تر از جان از روی حرص بوده)رو فرستادیم بره از بیرون کمی غذا بگیره ولی کلا شب خیلی خوبی بود به ستایش خیلی خوش گذشت این دختر از بودن در جمع هایی که همه بهش توجه می کنن لذت می بره همیشه هم سعی می کنه توجه اطرافیانش رو به خودش جلب کنه با حرکاتش یا با حرف زدنش در این زمینه هم حسابی استاده بر خلاف پسرکم ..... اخر شب هم برادر شوهر کوچیکه برامون ویولن زد و همسر هم با دف همراهیش می کرد حیف که پسرم زود رفت خوابید یعنی مثل این بچه مثبت ها ساعت ۱۰ رفت خوابید اگه بیدار بود اونم برامون سنتور میزد من اهنگ جان مریمش رو خیلی دوست دارم البته به همین راحتی ها افتخار نمی ده که سنتور بزنه باید کلی خواهش کنی تا شااااااید یک اهنگ بزنه اینم برمی گرده به اون قضیه که خیلی خوشش نمیاد مورد توجه باشه

پ.ن: اخر هفته برادرشوهر وسطی با جاری جون و کوچولوشون میان من این فسقلی رو هنوز ندیدم الان ۹ماهشه باز هم به خاطر ستی خانوم نشد بریم تا اصفهان دیدن این اقازاده بیصبرانه منتظرم که ببینمش یک فسقلیه دیگه هم هست که ندیدم اون الان ۲ماهشه احتمالا اونا هم اخر هفته بعدترش بیان منظورم برادرشوهر بزرگه است خلاصه که سرم حسابس شلوغه ... مادر جانمون هم که جمعه میان

شیمی درمانی انجام شد

هفته ی خیلی شلوغی بود اول از همه این که شیمی درمانی ستایش بدون دردسر انجام شد خدا را شکر این دفعه موقع رگ گرفتن اذیت نشد و با همون اولین امپول رگ پیدا شد و داروها تزریق شد تا دو روز هم تهوع داشت اما الان دیگه خوبه فقط تعداد گلبول های سفیدش پایین اومده بود که ۲ روز هم برای زدن امپول نئوپوژن بردمش دکتر.... ستایش ۴روز پشت سر هم هر وقت از خونه بیرون رفته بود امپول زده بود یک روز ازمایش خون یک روز شیمی درمانی دو روز هم امپول نئوپوژن دیگه اصلا حاضر نبود از خونه بیاد بیرون هر وقت می خواستم ببرمش بیرون گریه می کرد که می خوام خونه بمونم منم بهش اطمینان می دادم که تو دیگه امپول هات رو زدی و دیگه امپول نداری حالا هر روز صبح که از خواب پا می شه با نگرانی ازم می پرسه من دیگه بیزام (امپول) رو زدم دیگه بیز ندارم؟.........یک خبر خوب این که بنیامین کوچولوی ۸ساله درمانش تموم شد و از این به بعد فقط برای چک اپ می اد اونم تومور ویلمز داشت البته مرحله ۳ بود و یک مدت هم پرتودرمانی شده بود ستایش هم ۳ماه دیگه درمانش تموم می شه( ۴دوره شیمی درمانی هنوز باقی مونده)

جشن تولد برگزار شد با ۸ تا پسر بچه و ۲ تا دختر کوچولو از بچه های دوستام  ۸ تا هم ادم بزرگ بودیم به سپهر که خیلی خوش گذشت ..... برای ستایش چیزی نگرفته بودم می خواستم یاد بگیره که تولد اون نیست و فقط اونی که تولدشه کادو می گیره اما نشد وقتی بچه ها دونه دونه از در وارد می شدن و کادوهاشون رو به سپهر می دادن اینم گریه می کرد که منم کادو می خوام  اخرش مجبور شدم که همسر رو بفرستم بره چند تا کوچه بالاتر و اسباب بازی بگیره و براش کادو کنه فکر کنم احتیاج به یک جوفراست دارم .... پسرم دیگه حسابی برای خودش مردی شده وقتی پدر و مادر هر کدوم از دوستاش می اومدن دنبالشون سپهر تا پایین دم در همراهیشون می کرد و ازشون بابت شرکت در جشن تشکر می کرد...الهی مامان قربونت بشه پسرم

دیشب ستایش خوب نخوابید نصف شب بیدار شده بود و گریه می کرد که پام درد می کنه هر چی من وهمسر ماساژ می دادیم بازم اشک می ریخت که پام دردی می کنه اخرش توی پذیرایی جلوی تلویزیون رختخواب پهن کردیم تا ۴ صبح ستایش پرشین تون می دید و منم پاش رو ماساژ می دادم تازه خوابم برده بود که یک کابوس دیدم خواب دیدم که ستایش داره تمام اعضای بدنش تحلیل می ره و یکی یکی غیب می شن داشتم توی خواب دق می کردم که با سر وصدای سپهر وهمسر که داشتن صبحانه می خوردن بیدار شدم خوب شد که بیدار شدم چون خیلی وحشتناک بود

پ.ن: بالاخره کشف کردم که این کلاس استراتژی چیه اقا سپهر فرمودن که یاد می گیریم که درست تصمیم بگیریم و مثل پت ومت تصمیم های سطحی نگیریم بیشتر از این هم توضیح نداد کاش برای بعضی ها هم از این کلاس ها می ذاشتن تا این قدر اوضاع بهم ریخته نباشه احساس می کنم قدرت خریدم به کمتر از نصف رسیده ...نمی دونم درسته احساسم یا توهم برم داشته؟

11 سال

توی این هفته ۲تا تولد داریم همسرم و پسرم با اختلاف یک روز از هم . باورم نمی شه که ۱۱ سال گذشت پسرم داره به نوجوانی نزدیک می شه ۱۰ سال پیش دلم می خواست زمان زودتر بگذره دوست داشتم چشمام رو ببندم و وقتی باز می کنم ببینم سپهر بزرگ شده صحیح و سالمه و هیچ مشکلی نداره روزگار سختی بود من وهمسر جوون بودیم بی تجربه پسر کوچولوی ۱۴ ماهمون هم مشکل قلبی داشت چه روز هایی رو که توی ای سی یو بستری بود هر وقت احساس می کردم که دیگه نمی تونم تحمل کنم با خودم می گفتم این روزها هم تموم می شه و وقتی سپهر بزرگ شد وبه گذشته فکر کنی خنده ات می گیره که چقدر نگران بودی اما الان که دارم به اون روز ها فکر می کنم اصلن خندم نمی گیره شاید قسمت من این بوده که همیشه برای زندگی بجنگم درسته که روزهای سختی بود  درسته که سپهر تا ۷ سالگی هم دارو مصرف می کرد اما دیگه الان خوب شده فقط سالی یک بار توسط دکتر قلبش چک می شه پارسال دکتر بهم گفت دیگه نمی خواد بیاریش اما من گفتم دلمون براتون تنگ می شه بزارین همون سالی یک بار بیایم این جوری خیالم راحت تره

احتمالا جمعه یک جشن تولد کوچولو در حد چند تا از دوستای سپهر براش بگیرم خودش که خیلی هیجان زده است ازش قول گرفتم که فقط ۳ یا ۴ تا از دوستای مدرسه اش را دعوت کنه چند تا هم از بچه های دوستامون رو دعوت می کنم روی هم می شن ۱۰ تا بچه . خدا به خیر بگذرونه

فردا ستایش شیمی درمانی داره خدا جونم کمکش کن کمتر اذیت بشه

معلم استراتژی

روزهای دوشنبه معلم اصلی سپهر نمیاد و درسهایی مثل قران و ورزش و کتابخونه دارن که هر کدومش یک معلم مخصوص داره دیروز که از مدرسه اومد

-به به سلام اقا مدرسه خوش گذشت ؟

-بله

-معلماتون چطور بودن ؟

-خوب

-معلم جدید نداشتین؟

-نه همشون همون پارسالی ها بودن فقط معلم استراتژی عوض شده بود

-استراتژی؟؟؟

-ای بابا ... پارسال هم برای همین بهت نگفتم چون می دونستم هی می خوای ازم سوال بپرسی هی بپرسی استراتژِی چیه ؟سر کلاس چی کار می کنین ؟ معلمتون چه طوریه ؟

بعدم رفت توی اتاقش و درم بست یعنی می خواستم خفش کنم اخه من نمی فهمم این اقایون چطوری می تونن به همه نوع سوالی جواب های یک کلمه ای بدن ...یعنی حرفاشون توی حلقشون گیر نمی کنه دلشون نمی خواد بریزن بیرون

این اقایون دور و بر من همشون همین طوری هستن پسرمون همسرمون برادرمون ولی خداییش استعدادی می خواد این طوری تلگرافی حرف زدن ...گاهی اوقات من باید با موچین بشینم دونه دونه از دهنشون حرف بکشم بیرون اوففففففففففف......خلاصه ما نفهمیدیم این معلم استراتژِی یعنی چی اگه شما فهمیدین من رو هم مطلع کنید پارسال که حسابی درگیر ستایش بودم و سر زدن به مدرسه سپهر و شرکت در جلسات تقریبا ماهیانه با معلم به عهده همسر بود اما امسال دوباره خودم این کارها رو میکنم هفته دیگه هم جلسه با معلم است اگه تا اون موقع نفهمیدم از معلمش می پرسم

چند روز پیش ترها داشتم دخترم رو با اسامی بچه های حیوون ها اشنا می کردم شب که باباش اومده می گه(ستی می خواد وقتی بزرگ شد اسم نی نی اش رو بذاره گولاسه(گوساله) )خلاصه که اسم     نوه مون هم مشخص شد

پ.ن: یعنی این اوضاع اقتصادی درست می شه؟

مادر نمونه

همه نگرانن که توی مدرسه اتفاق بدی برای بچه هاشون بیفته مثلا زمین بخورن یا توی بازی های وحشیانه پسرانه اسیب ببینن اونوقت من باید از خودم نگران باشم . این هفته گذشته رو همین جور الکی الکی برای خودم دردسر درست کردم جریان از این قرار بود که سپهر تازه از مدرسه برگشته بود و داشت مشق هاش رو می نوشت منم یک لحظه رفتم بهش سر بزنم اومدم در خودکارش رو باز کنم که از دستم در رفت و خورد توی چشمش... هیچی دیگه سه تایی باهم رفتیم دکتر رو چندتا قطره داد و گفت قرنیه اش خراش برداشته یک روز هم مدرسه نرفت روز دوم هم با چشم بسته رفت... طفلکی می گه به خانوم معلمم گفتم خودم هواسم نبود این اتفاق افتاد می گم اخه چرا ؟ می گه چون خجالت می کشیدم بگم تقصیر مامانم بوده الانم دیگه باچشم باز رفته مدرسه تا یک هفته دیگه هم باید این قطره ها رو استفاده کنه ...واقعا فوق العاده ام اخه مادر هم این قدر دست وپا چلفتی و بی دقت دیگه نوبره

توی چشم پزشکی این دخترکم عاشق دستگاه اقای دکتر شده بود ومی گفت :(ستی *هم وقتی بزرگ شد از ان ها می خره)  موقعی هم که دکتر داشت توضیح می داد که هر چند ساعت یک بار باید قطره ها رو بریزم توی چشمش خانوم می فرمودن نه باید بریزه توی دماغش

* ستایش وقتی کوچکتر بود به خودش ستی می گفت اخه ستایش براش سخت بود الانم گاهی به خودش ستی می گه گاهی هم ستایش

پ.ن: سپهر ورزش هاش رو مرتب انجام می ده البته به جای دو بار در روز یک بار انجام می ده و بریس اش رو هم مرتب می پوشه از مزایای این کارها این شده که ستایش هم تمام مدت سعی می کنه از داداشش تقلید کنه وصاف بشینه

بعدا نوشت :مادر جان ما تازه امروز از طریق خبرگزاری رویترز (برادرمان) در جریان این اتفاق قرار گرفته ...تلفن زده می گه حتما چشمتون کردن اسپند دود کن ...اخه الهی قربونت بشم این زندگی ما جای چشم خوردن داره ؟... نه واقعا داره؟؟

غمگینانه

امروز با مامان مریم تماس گرفتم . حدود ۹ ماه پیش با مریم و مامانش اشنا شدم اون موقع ستایش به خاطر تب بالا بیمارستان بستری شده بود و مریم کوچولوی ۶ ساله هم با مامانش از شیراز اومده بودن اصلا حالش خوب نبود نمی دونم چه نوع سرطانی داشت یعنی هیچ وقت فرصت نشد بپرسم دو یا سه باری که با مامانش حرف زدم فقط سعی می کردم بهش دلداری و امیدواری بدم اما...............................

بعد از اون اتفاق تلخ ۳بار تلفنی باهاش صحبت کرده بودم اخرین بار هم برای تبریک سال نو  و ارزوی سلامتی برای ۲تا دختر دیگرش بود جالبه که حتا نمی دونم اسمش چی هست به اسم مامان مریم شمارش رو توی موبایلم ذخیره کردم اخه اینجا همه همدیگر رو به اسم بچه هامون می شناسیم مثل مامان ستایش . مامان تارا . بابای اناهیتا و ........... در واقع بچه ها کد شناسایی والدینشون هستن یک جورهایی به پدر ومادرشون هویت می دن

امروز خیلی تو فکرش بودم ناخداگاه شمارش رو گرفتم اما کاش این کار رو نمی کردم تا من رو شناخت کلی گریه کرد دلش برای دخترش تنگ شده بود امسال قرار بود بره کلاس اول فقط اشک می ریخت منم اشک ریختم هیچ جمله ای پیدا نمی کردم تا کمی ارومش کنه هر چی به ذهنم فشار میاوردم تا کلمه ای پیدا کنم اما نمی شد..... اخه منم یک مادرم هیچ چیزی ادم رو اروم نمی کنه وقتی دلت می خواد بچه ات رو بغل کنی و محکم سرت رو فرو کنی تو گردنش و ببوسیش یا با تمام وجودت یک نفس عمیق بکشی و همه ی ریه هات رو از بوی فرشته ات پر کنی اما امکانش نیست

خدا جونم می شه هیچ وقت اون روی خشنت رو نشون ندی و همیشه مهربون باشی

خدایا هویت هیچ مادری رو ازش نگیر خواهش می کنم من می خوام تا ابد مامان سپهر و ستایش باشم

بازم مهر

امروز صبح پسر جانمون رو ساعت ۶ بیدار کردیم اخه رو دور کنده تا دستشویی بره و لباس بپوشه و صبحانه بخوره ساعت ۷ می شه البته در طول سال تحصیلی معمولا همسر جان وظیفه اماده کردن و صبحانه دادن سپهر رو بر عهده دارن و من به عنوان مادر نمونه تا ۹صبح خوابم اما خوب امروز فرق می کرد بالاخره روز اول مهر بود. قرار شد سپهر با پدرش بره مدرسه و با سرویس هم برگرده از فردا هم که با سرویس می ره و برمی گرده اما........... ستایش خانوم از خواب بیدار شدن وکلی گریه و زاری که منم می خوام برم مدرسه در نتیجه همه با هم خانوادگی رفتیم مدرسه در راه مدرسه هم دخترمون مشغول شیرین زبانی بودن و اسامی انگشتاش رو که تاره یاد گرفته بود می گفت(اشاره و شصت و......) باباش ذوق کرده می گه:(خیلی باهوشه به خودم رفته)اصولا نمی دونم چرا همیشه هوش و استعداد بچه ها به پدر جانشون رفته اما غرغرو بودن وشلختگی به مامانشون در این جور مواقع ما فقط یک لبخند می زنیم .

 جلوی مدرسه هم راضی نمی شد برگردیم هر چی هم می گفتم تو هنوز کوچولویی و اصلا اینجا مدرسه پسرانه است قبول نمی کرد و می خواست بره تو .دیروز هم که پدر وپسر رفته بودن استخر بازم خانوم می خواستن استخر پسرا برن  خلاصه ما یک ساعتی توی پارک جلوی مدرسه بازی کردیم بعد برگشتیم خونه

ستایش از دیروز ابریزش بینی داره فکر کنم سرما خورده امشب می برمش دکتر

پ.ن:پنجشنبه شب که برای پیاده روی رفته بودیم بیرون در مسیر پیاده روی یکی از اشنایان دور همسر رو دیدیم تا ستایش رو دیده می گه وااااااااای این چقدر زشته    حالا درسته کلاغ سیاه مامان خوشگل نیست ولی دیگه نه اینقدر ....عوضش شیرین زبونه من که عاشقشم

روزای سخت

چند روز خیلی سختی بود اما تموم شد.....این دفعه ستایش خیلی اذیت شد از همون اول بنای ناسازگاری رو گذاشت و با جیغ و فریاداش درمانگاه خون رو روی سرش گذاشته بود.... من با کمک ۲ تا پرستار و مامان یکی دیگه از بچه ها محکم ستایش رو نگه داشته بودیم تا پرستارش بتونه از دست راستش رگ بگیره اما اینقدر با تمام وجودش تقلا می کرد و تکون می خورد که رگ دستش خراب شد و همین اتفاق برای دست چپش هم افتاد پرستار گفت جوراب شلواریش رو در بیارم تا شاید بتونه از پاش رگ بگیره ... مگه می ذاشت اینقدر لگد می زد و جیغ می کشید که دردش میاد ....خلاصه من با سنگدلی تمام سرش داد زدم که اگر همین جور تکون بخوره تمام تنش رو مجبورن امپول بزنن پس بهتره که تکون نخوره تا زود تموم بشه  بالاخره از طریق رگ پاش داروها رو تزریق کردن .... طفلی دخترم.... بعدش بغلش کردم و با مامانم از بیمارستان اومدیم بیرون حالا ستایش همین طور که داره توی بغلم گریه می کنه به مامانم می گه (ماجون برو پرستار رو بزن دوسش ندارم ) بیخیالم نمی شد تا مامانم رفت و به صورت صوری پرستار رو دعوا کرد اونوقت خیالش راحت شد و گفت دیگه بریم  از وقتی هم که اومدیم خونه توی رختخوابش دراز کشید چون پاش درد می کرد از حدود دو ساعت بعد از شیمی درمانی هم شروع کرد به لرزیدن البته لرز هم نیست یک جورایی خودش رو کش وقوس می ده انگار عضلاتش منقبض و منبسط می شن این اتفاق همیشه بعد از شیمی درمانی می افته این حالت حدود نیم ساعت طول می کشه بعد هم استفراغ ها شروع می شه تا اینجا همه چیز مثل همیشه بود تا این که دوشنبه هم که بیدار شد هنوز هم استفراغ هاش ادامه داشت توی این مدت هم فقط اب خورده بود که اونم نرسیده به معده بالا میاورد ۲۴ ساعت بود که چیزی نخورده بود خیلی بیحال شده بود دوشنبه ظهر بود که دیدم توی استفراغش رگه هایی از خون است راستش هول شدم با دکتر تماس گرفتم بهم گفت نگران نباشم و یک امپول ضد تهوع بهش بزنم از عصر همون روز یکم حالش بهتر شد و تونست چیزی بخوره فقط هم دلش دوغ می خواست الان دیگه حالش خوبه دوباره شده همون ستایش شیطون

این دفعه جواب ازمایش خونش خوب بود و تعداد گلبول های سفیدش بالا بود دکتر هم گفت لازم نیست امپول نئوپوژن رو بزنه هم خوشحالم هم نگرانم که این دفعه که این امپول رو نزده نکنه برای دفعه بعد گلبولهاش خیلی پایین بیاد .... بقول همسر خود درگیری دارم برای چیزی که هنوز اتفاق نیفتاده نگرانم

کتاب های سپهرم گرفتیم و دادمش سیمی کردن اخه این پسر جان یک خورده شلخته است هر سال کتاباش رو سیمی می کنم که تا اخر سال پر پر نشن

عوارض دارو

عوارض داروهای شیمی درمانی در همه یکسان نیست در بعضی با شدت بیشتری ودر بعضی باشدت کمتر بروز می کنه یکی از این عوارض ریزش مو است یکی دیگه تهوع است البته همون روز شیمی درمانی یک داروی ضد تهوع به طور وریدی تزریق می شه اما خوب باز هم بعضی از بچه ها تهوع دارن تجربه خودم نشون داده که اگه فاصله صبحانه تا شیمی درمانی حداقل ۳ ساعت باشه و صبحانه هم یک چیز سبک خورده بشه تهوع کمتر می شه یکی دیگه از این عوارض کاهش سلولهای خونی (گلبول های سفیدو قرمز  هموگلوبین و پلاکت )است همیشه قبل از شیمی درمانی یک ازمایش خون گرفته می شه که اگر هر کدوم از این فاکتور ها کم باشه شیمی درمانی عقب می افته و اگه لازم باشه دارو تجویز می شه

ستایش همیشه تعداد گلبولهای سفیدش خیلی پایین میاد برای همین یک امپول زیر جلدی به اسم نئوپوژن (چرا نمی تونم انگلیسی بنویسم؟) رو در دو نوبت روز بعد از شیمی درمانی دریافت می کنه یک بار هم در هفته ۵ شیمی درمانی به خاطر پایین بودن هموگلوبین .خون دریافت کرده

شنبه ستایش رو می برم برای ازمایش خون یکشنبه هم شیمی درمانی داره دوشنبه وسه شنبه هم برای زدن امپول زیر جلدی می برمش دکتر تازه روز یکشنبه هم مدرسه سپهر اعلام کرده بریم کتابهاشو تحویل بگیریم هر سال خودشون روز اول مهر به بچه ها می دادن اما امسال خبر دادن که روز یکشنبه بریم بگیریم قراره همسر جان بره کتابا رو بگیره خلاصه هفته ی شلوغی در پیشه

چند روز پیش که با سپهر صحبت می کردم سرما خورده بود و مامانم دکتر برده بودش به دکتر گفته بود از تهران اومدم اینجا خاکش الوده است وبرای همین مریض شدم دکتر هم خندیده بود گفته بود اره خوب تهران هواش خوبه فقط مشهده که الوده است فکر کنین من نمی دونم این تهران چی داره این نیم وجبی پزش رو می ده. من یک پسر دایی دارم که ۱۰ سال از من کوچکتره یادم میاد وقتی ۴ سالش بود یک دفعه که اومده بودن مشهد خونمون مامانم بهش اصرار کرد که یک کم از کره محلی بخوره اون فسقلی هم گفت من دهنم تهرانیه از اینها نمی تونه بخوره حالا حکایت این پسر ماست ....

 یک سایت معرفی می کنم که اطلاعات خوبی برای مراقبت از بیماران سرطانی دارهhttp://nurse.parsiblog.com/